خدایا خستـﮧِ ام

خستـﮧ ام از ایــטּ زندگے

از خودم ..

از ایــטּ روزگار بی انصاف

ازاین آدم های بی مرد..
ازغریبـــﮧ بــودن بیــטּ ِ ایـטּ آدمـ ها
از بـے ڪسـے..
از ایــטּ ڪــﮧ از جنـس ِآدمـ های اطرافــم نیستــم
از اینڪـﮧ همـﮧ تا میفهمــטּ از خودشــوטּ نیستــم
رفتارشــوטּ باهامـ عوض میشــﮧ و تنہا میشم

تنہا نشستـﮧ ام..

چاے مینوشم و بغض میکنم و گاهے بـہ اطرافم نگاه میکنم
هیچکس مرا بـﮧ یاد نمی آورد حتے یک لحظه

آنقدرے ڪـﮧ لبخندے بـہ لبانم پیدا شود
ایـטּ همـﮧ آدم روے ڪہکشان بـہ ایـטּ بزرگے
و مـטּ حتی آرزوے یڪ نفر هم نبودم

خدایـا...

مرا چـﮧ طعمے آفریدےڪـہ اینقدر زننده است
کـہ همـﮧ از مـטּ زود سیر میشوند

باید کسے را پیدا کنم کـﮧ دوستم داشتـﮧ باشد از تـﮧ قلب
آنقدر ڪﮧ یکے از ایـטּ شب های لعنتے از ایـטּ شب هاے بے ڪسے

آغوشش را براے مـטּ و یک دنیا خستگیم بگشاید
هیچ نگوید و هیچ نپرسد

 فقط مرا در آغوش بگیرد
بعد همانجا بمیرم تا نبینم روزهای آینده را
روزے کـﮧ دروغ میگوید
روزے که دیگر دوستم ندارد
روزهایے ڪـﮧ دیگر مرا در آغوش نمی گیرد
و روزے ڪـﮧ عاشق دیگرے می شود

تا تنہایے و بے ڪسے خود را نبینم ڪـﮧ غصـﮧ بخورم./

خدایــا
تـو بـا مــטּ بـاش..